Teza tego orzeczenia brzmi: „Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu ustanowione w budynku położonym na gruncie, do którego spółdzielni nie przysługuje własność albo użytkowanie wieczyste stanowi ekspektatywę tego prawa; niedopuszczalne jest założenie księgi wieczystej w celu jej ujawnienia.”

W uzasadnieniu SN wyjaśnia, iż w sytuacji, w której „spółdzielnia mieszkaniowa nie dysponuje własnością (współwłasnością) gruntu lub jego użytkowaniem wieczystym, to zarówno na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. i art. 6 ustawy z dnia 18 grudnia 2009 r., jak i bezpośrednio w umowie członka ze spółdzielnią (w umowie o przydział), nie może dojść do skutecznego ustanowienia definitywnego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu jako ograniczonego prawa rzeczowego (art. 244 § 2 k.c.). W związku z tym należy stwierdzić, że de lege lata w ogóle nie powstaje kwestia dopuszczalności zakładania księgi wieczystej dla ujawniania takiego prawa, nie jest natomiast możliwe założenie księgi wieczystej dla samej ekspektatywy spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu (art. 1, 16 i 241 u.k.w.h.).”

Trudno przewidzieć na obecnym etapie skutki ww. uchwały w odniesieniu do praktyki sądów wieczystoksięgowych, notariuszy czy banków – czyli wszystkich podmiotów zaangażowanych w proces sprzedaży spółdzielczych praw własnościowych.
Sąd Najwyższy nie odniósł się przy tym do faktu, iż do tej pory sądy wieczystoksięgowe dość powszechnie zakładały księgi wieczyste dla takich praw ustanowionych w budynku, do którego spółdzielni nie przysługuje własność albo użytkowanie wieczyste, a następnie prawa te były przedmiotem dalszych umów sprzedaży.