1. przyjęcie spadku wprost, czyli bez ograniczenia odpowiedzialności  spadkobiercy za długi spadkowe. Takie przyjęcie spadku oznacza, iż ewentualni wierzyciele mogą dochodzić zaspokojenia zarówno z odziedziczonego majątku jak i z majątku osobistego spadkobiercy bez ograniczenia, tzn. niezależnie od tego czy wartość długów przekracza wartość majątku spadkowego.
2. przyjęcie spadku z dobrodziejstwem inwentarza, co skutkuje ograniczeniem odpowiedzialności spadkobiercy do wartości czynnej spadku ustalonej w inwentarzu, jednakże wierzyciele mogą również dochodzić zaspokojenia zarówno z odziedziczonego majątku jak i z majątku osobistego spadkobiercy.

Zgodnie z art. 1015 k.c. oświadczenie o przyjęciu spadku może być złożone w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swego powołania. Przy czym brak złożenia takiego oświadczenia przez spadkobiercę, co do zasady jest jednoznaczny z przyjęciem spadku wprost.

Warto zwrócić uwagę, iż początek owego sześciomiesięcznego terminu liczony jest nie od daty śmierci spadkodawcy, ale od daty dowiedzenia się przez spadkobiercę o tytule swego powołania.

Jeżeli spadkodawca dziedziczy na mocy ustawy, termin ten należy co do zasady utożsamiać z chwilą śmierci spadkodawcy, a jeżeli dziedziczy na mocy testamentu – z chwilą dowiedzenia się o istnieniu testamentu.

Co jednak dzieje się w sytuacji, gdy dana osoba dowiedziała się o istnieniu testamentu, w którym testator nie powołał jej do spadku, a następnie testament ten został skutecznie podważony w sądzie i osoba ta znalazła się w kręgu spadkobierców ustawowych?

Zagadnienie to rozstrzygnął Sąd Najwyższy w uchwale z 15.01.1991r., III CZP 75/90, stwierdzając, iż sześciomiesięczny termin do złożenia oświadczenia o odrzuceniu spadku z ustawy rozpoczyna się, tak dla spadkobiercy ustawowego powołanego w testamencie do spadku, jak i dla pozostałych spadkobierców ustawowych z dniem w którym dowiedzieli się oni z miarodajnego źródła o tym, że testament jest nieważny (art. 1015 § 1 KC).